اشعار

مجنون شدم كه راهی صحرا كني مرا            گــاهـی غـبـار جـاده لـيـلا، كـنـی مـرا
كوچك هميشه دور ز لطف بزرگ نيست            قطـره شدم كه راهی دريــا كـنی مــرا

پـيـش طـبـيب آمــده ام، درد مـی كـشــم            شــايـد قــرار نيسـت مـداوا كـنـی مـرا
حـالا كـه فـكـر آخــرتـم را نـمـی كــنـم            حـق می دهـم كه بـنـدۀ دنـيـا كـنـی مرا
آقا بـرای تو نه! برای خـودم بــد است            هر هـفـتـه در گـنـاه، تـمـاشـا كنی مرا
من گـم شدم، تو آيـنـه ای گـم نمی شوی            وقـتـش شـده بـيـائی و پـيـدا كـنی مـرا
ايـن بـار بـا نـگـاه كـريـمـانـه ات بـبـيـن            شـايـد غــلام خـانـۀ زهـرا كــنـی مـرا

شانه هاي زخمي اش را هيچ كس باور نداشت           بارغربت را كسي از روي دوشش برنداشت

در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسي           عــابـر دلخسته جز تنهائيش ياور نداشت

 بام هاي خانه هاي مردم بيعت فــروش           وقت استقبال از او جزسنگ وخاكستر نداشت

ميچكيد ازمشك هاشان جرعه جرعه تشنگي           نخل هاشان ميوه اي جز نيزه وخنجر نداشت

سنگـها كمتر به پيشاني او پــا مي زدند           نسبتي نزديك اگر با حضرت حيدر نداشت

روي گلگون و لبي پرخون وچشماني كبود           سرنوشتي بين نامردان از اين بهتر نداشت

سر سپردن در مسير سربلندي سيره اش           جز شهادت آرزوي ديگري در سر نداشت

بــنـویــســیـد مــرا یـــار ابـاعــبـدالله            اولیـن بــنـده ی دربــارِ ابـاعــبـدالله

منـتــظــر مــانـده دیـــدارِ ابـاعبــدالله            مــن کــجـا و ســرِ بـازار ابـاعبدالله

تا خـدا هست خــریـــدارِ ابــاعــبدالله

عاشق آن است که دیدارکند یارش را            بـارها جــان بدهد دیـد اگر دارش را

بـاز آمــاده کـند جـان دگر بـارش را            فـاطمه پیش خدا، پیش برد کارش را

هـــر که افــتـاد پـیِ کـارِ ابــاعبــدالله

من پرم را به روی دست گرفتم، دیدم            جگرم را به روی دست گرفتم، دیدم

سپرم را به روی دست گرفتم، دیـــدم            تا سرم را به  روی دست گرفتم، دیدم

راهـــم افــتـاده به بـازارِ ابـــاعبـدالله

وقت هجران به گریبان چه نیازی دارم            به دل بی سر و سامان چه نیازی دارم

با لب پاره به دندان چه نـیازی دارم            به ســر شانـه ایـنان چه نیـازی دارم

تا سـرم هـسـت به دیـوارِ ابــاعبـدالله

قبل از آنی که بیاید خبـرم را ببــرید            زیــر پـایش مـژه چشم تـرم را ببرید

محضرش دست به دست این جگرم را ببرید            گرسـرم را و سر دو پـسرم را ببرید

بـاز هــســتــیــم بــدهکـارِ ابـاعبدالله

سنگ ها خوب نشستند به پای لب من            لب من ریخت و پیچید صدای لب من

طیب الله به این لطف و وفای لب من            بعد ازین آب حرام است برای لب من

بس که لبریـزم و سرشـارِ اباعـبدالله

مانده از جلوه والای توحیران،مسلم            جان خود ریخت به پای توبه یک آن،مسلم

عید قربان شهان،هست فراوان مسلم            من به قربان تو نه... جان هزاران مسلم

....تـازه قـربـانِ عـــلمـدارِ ابـاعبدالله

به ولای تو نداده ست اذان،هیچ کسی            وا نکرده ست به شان تودهان، هیچ کسی

مثل مسلم نبود دل نگران، هیچ کسی            به خداوند که درهر دو جهان،هیچ کسی

....مثـل من نیست گرفتـار اباعـبدالله

پیکرم وقف نوك پا زدن طفـلان شـد            کوچه کوچه سرمن بود که سرگردان شد

چه خیالی ست که بازیچۀ این و آن شـد            یا که برعکس به میخی تنم آویزان شد

دست حــق بـاد نــگــهـدارِ ابـاعبدالله

نه مثل ساره ای و مریم! نه مثل آسیه و حوا          فقط شبیه خودت هستی! فقط شبیه خودت زهرا

اگر شبیه کسی باشی، شبیه نیمه شب قدری           شبیه آیـه ی تطهیری شبیه سوره ی « اعطیـنا»

شناسنامه ی تو صبح است، پدر تبسم و مادر نور          سلام ما به تو ای باران، سلام ما به تو ای دریا

کــبــود شعله ور آبی ، سپیده طلعت مهتـابی          به خون نشستن تو امروز، به گل نشستن تو فردا

بگیر آب و وضویی کن، ز چشمه سارفدک امشب         نمازعشق بخوان فردا، به سمت قبله ی عاشورا

یک تکه ابـر ســوی بـیـابان بـیـاورید           قحـطیِ عـشـق آمـده بـاران بـیـاورید

بر روح پر تـلاطم انسان عصر جهل           آرامشی به وسعـت طوفـان  بـیاورید

یک چشمه از بهشت خدارا از آسمان           تا خـانه ی پـیـمـبـر دوران بـیـاوریـد

الـطــاف بـی نــهـایت پــروردگـار را           در قـالب سه آیـه ی  قـرآن بـیـاورید

یک سیب سرخ را به پیمبر دهید و پس           حوریه ای به کسـوت انـسان بیاورید

هرسیب سرخ سیبِ پیـمـبر نـمـی شود

هرسوره ای که سورۀ کوثر نمی شود

زيـبــا نـزول كرده و زيبـا تـر ازهمه           اين كه نشسته اين همه بالاتر از همه

خــوابــيــده است هـمره لالايي نـسيـم           دريا به روي دامن دريـا تـر از هـمه

از باغ و باغبان گلش دل ربوده است           اين غنچه ای كه گشته شكوفا تر از همه

او ماه خانواده ی خـورشـيد مكه است           بيخود كه نيست آمده زهراتر از همه

با اين همه لطافـتـش انـصاف را بگو           انسيه هست اين زن حورا تر ازهمه؟

ما را به مدح مادر آئینه ها چه کــار؟

جایی که مدح فاطمه را کرده کردگار

روشن به نورِآمدنش آسمان شده است           اين زن كه قبل خلقت خود امتحان شده است

عـطربـهـشت آمده هــمــراه مـقــدمش           دنياي پيربا نفس او جـوان شده است

هان اي زنان زنده به گورزمان جهل           هنگام رستخيزحقوق زنان شده است

وقت نــمـاز شــرعـي اگر چه نـيـامده           برخيزاي بـلال زمان اذان شده است

آخــر ميـان خــانـۀ آئـيـنـه هـاي شهـر           آيينـه ی خـداي نما ميهمان شده است

زهرا نبود زُهره دگر نُه فلك نــداشت

زهرا نبود سفـرۀ خـلـقت نـمك نداشت

خير كثير چـشمۀ جوشان كـوثـر است           بنـيـان گـذار نسل شريف پيمبر است

حرف خدا و سورۀ كوثر به روشني است           نسلي كه فاطمي نبُوَد نسل ابتر است

اين خــانــواده را بركت ميـدهــد خـدا           اين نسل سبز زنده ترين قوم محشر است

ما را غم از تلاطم دريـاي كفر نيست           تا كـشـتي نـجات ولايت شـناور است

ما كودكان گمشده ی صبـح محـشـريم           امّيــدمـان به آمدن از راه مادر است

هر بانويي كه بانوي محـشر نمي شود

هركس براي شيعه كه مادر نمي شود

تو چشمـۀ زلال حـيـاتي كه گـفـتـه انـد           بالاتــر از تـمـام صفـاتي كه گفـته اند

بعد از پــدر به روح بلنـد تـو مي رسد           بانو سلامِ حـق، صلـواتي كه گفته اند

جز با كــلـيـدِ مِـهـر شمـا وا نـمی شود           درروز حشر باب نجاتي كه گفـته اند

وصف تو با كلام زميني كجا رواست           شأن كنـيز توست رُواتـي كه گفته اند

شيــرين تــر از شـورِ نــم اشكـهايـتان           ازشهد شاخــه هاي نباتي كه گـفته اند

بانــو بـيــا و يـك شب جمعـه ببر مـرا           همراه خود كنار فــراتـي كه گفته اند

بيش ازهـزار سال بُــوَد گـريـه ميكنی           بر داغ كـشتـۀ عـبَـراتي كه گفـته انـد

اي مـادر شـهـيــد دعـا كن بــراي من

يك شب بميرم از غــم ارباب بي كفن

این کیست، این که محو تماشای خود شده           پیـش از ظهـور، مـادرِ بابای خود شده

در بی زمانِ مــانـده به میـلاد، سر بلــند           از امـتـحـانِ روشـن فــردای خـود شده

با سیــزده مـنــاره خــــــدا را صـدا زده           قد قـــامت بـلـنـد مــصـلّای خــود شـده

منـظـومــه هــای شمسی او بی نـهایت اند           گــرم شـکــوه دیــدن ژرفـای خود شده

عــقــل فــرشته ها که به جـایـی نمی رسد           خود پــاسخ شــگـفـت معمّای خود شده

حــالا عـلی بــرای علی جلوه کرده است           آئـیـنــه ­ی تــلألــؤ هـمـتـای خــود شده

اصلا خدا هرآنچه که می خواست، او شده           این کیست این که حضرت زهرای خود شده

اشـــراق آســمــانی راز تــبــارک اسـت

صبح نــزول سـوره کـوثر مبارک است

دل می بری غزل غزل از این تــرانه ها           شیــواتـرین عــزیــزتــریــن مادرانه ها

با جذبه های چادرِ خـورشیـــد دوزی ات           گــل می شوند غـنـچه به غنچه جوانه ها

تسبیح را به دست بـگــیـر و ببین که باز           مــعــراج می روند هـمـیــن دانه دانه ها

با آیـــه هـای سـوره قـــدر آمـدی که مـا           ایــمــان بــیــاوریــم به آن بی نـشـانه ها

هر صبح با ســلام پـیـمـبر طلوع توست           تـنهــا بــهــانــۀ پــدرت از بــهــانــه ها

آتش گــرفت اگــر تـن تـبدارمان چه غـم           نورِ «دعای نورِ» تو سر زد به خانه ها

یا نور، فــوق نور، علی نـور، نـورِ نور           خــورشیــد می شـویم از این جاودانه ها

ای کــاش زیـــر سـایـه ســادات جا کنیم

نانــی خــوریــم و حـق نمک را ادا کنیم

سرو آمدی که پایِ عـلی هــمـسری کنی           اصلا رسـیده ای که عـلی پـروری کنی

با خطبه ات حماسه ای از واژه ها شکفت           شـــایــد زمـــان آن شده پیغـمبری کنی

تو از خـودت برای خـدا خــرج می کنـی           تا پــاســـداری از شـرف سنگری کنی

که ریــشــه ولایت از آن آب مــی خورد           تا سایه ای بگیرد و حــق گستری کنی

نهج البــلاغــه خـوان مــدیـنـه، طنین تو           پیچیده تا که شرح علی محــوری کنـی

شیـرازۀ عــفاف و حـیـا و وقـار و صبر           تنها به دست توست که مرد آوری کنی

مــا شیـعــه زاده ایم به این دلخوشیــم که           بیمار می شویم کمی مــــــادری کــنـی

بانـــو به قــول خواجــه هواخواهِ خدمتیم

جا مــانــدگـان قـــافــلـه های شــهـادتـیـم

یـــادش بــخــیــر یــاد شهیدان یکی یکی           شوریده های حضرت باران یکی یکی

خرّم شده است شهر به شهـر دیــــارمان           از خـون گرم و قامت ایشان یکی یکی

جبهه گرفـته بـوی تو را که گرفته ای ...           سرهای سرخ بر سر دامـان یکی یکی

کــم کــم پـیـامـشــان که فـراگیر می شود           گل می کنند غــزّه و لبـنان یکی یــکی

بحرین ومصر وتونس وصنعا ز خواب جست           از انـقــلاب پــیــر جـمـاران یکی یکی

اکنون رسیده است زمـانـش که بـشکـنـند           طاغـوت های سـنگی انسان یـکی یـکی

بــا بــیــرق ولــیّ زمــان می زنیـم پا ...           بــر قــله هــای دانش دوران یکی یکی

بر لب فـرشـته نام تو آورد گریــه کـــرد

سجّاده درد پای تو حـس کرد گـریه کرد

جان می دهـیم و از درتان پـر نمی زنـیم           موجیم و سر به ساحـل دیگر نمی زنـیم

وقتی که حرف، حرفِ ولایـتمداری است           ما دم ز غـیـــر تا دم آخــــر نـمی زنـیم

وقتی که امر نایـبـتان فرض جان ماست           سنگ کـسـی به سـیـنـۀ بـاور نمی زنـیم

ما را فـــقط به پـــای ولایت نـوشـتـه اند           ما سینه پــای بــیــرق دیگــر نمی زنـیم

با ذوالـفـقـارِ نامِ عــلـــــــی پا گرفـته ایـم

ما درس خود ز مـکـتب زهرا گرفته ایم

او تــولــد یــافت طنــازی کــنــد         بـا الـفـبــای جـنـون بــازی کـنـد
او تـولـد یافـت گـردد نـور عـیـن         تا شـود سـرمست از جـام حسین

او تـولـد یـافـت تـا زیـنـب شــود         در سـخـن عـلامـه مـکـتب شـود

آری آری زیـنب آمـد بـر جهــان         تــا شـود هـمگـام عـاشـورائـیـان
در حوادث یار می خواهـد حسین         محــرم اسرار می خـواهد حسین
کیست زینب تابـع فرمـان دوست         هفت شهر عـشق زیر گام اوست
عشق هر جا خود نمـایی می کند         نـام زینب دلـــربـــایــی می کـنـد
هر کجا منشور ضد مکـتب است         بی گـمان الغاء آن با زینب است
نوحه خوان! شعری بخوان زینب پسند          تا شوی در پیـش زهـرا سر بلند
نکـته ای گویم به گوش آویـز کن         از کــلام نـــــاروا پــرهـیـز کـن
خـوانـیـش آواره؛ خــود آواره ای         دانیش بیـچـاره؛ خود بیـچـاره ای
نـسـبــت آوارگــــی بـر او؛ مــده         نـسـبـت بـیـچـارگـی بـر او؛ مـده
کیست زینب عامل تکمیل عـشق         بعد زهـرا فارغ التحصیل عشق
کـیـست او؟ پروانه پـر سـوخـتـه         ســوخـتـن از فــاطـمـه آمـوخـته
در فدک صبر علی را دیده است         عشق را با فـاطمه سنجـیده است
مرحبا زینب که طوفان کرده است         آنچه زهرا گفته بود آن کرده است
او به بحر العشق نوح کربلاست         عشق او فـتح الفـتـوح کربلاست
خلق را زینب شناسی نیست نیست         فاطمه داند که زینب کیست کیست
گر چه خوش زادم، حسینی منصبم          گـر قـبــول افــتــد غـلام زیـنـبـم

چهارده بند به نيت چهارده معصوم در مدح حضرت زينب (س)

دوست دارم كه ترك لاف كنم         خـلــوتــي رفته اعتكــاف كنم
تا شوم مُـحـرم حــريــم دمشق         كعبه ی عشق را طواف كـنم

سخن از كاف و ها و يا گويم          صحبت ازعين وشين وقاف كنم
حــرف از معني حجاب زنــم          يـاد از بـانــوي عــفـاف كنـم
اوليــن حرف و آخرين مطلب
الـســلام عــلـيـك يـــا زيـنــب

الـسـلام اي مـلــيـكــه ی دنـيـا         الـسـلام اي شـفـيـعـه ی عـقـبا
الـسـلام اي نـبـيـره ی يــاسين         الـسـلام اي نـتـيـجــه ی طاها
الـسـلام اي ســلاله ی حـيــدر         الـسـلام اي سليـلـه ی زهــرا
الـسـلام اي حسن ز پـا تا سـر         الـسـلام اي حسين سـر تا پـا
بــردي اي نـورعين وعين نور
تو ازاين پنج نور فيض حضور
اي تو نــــاموس ايــزد متـعال        مــاهی و افتـخــار احـمـد وآل
فاطمه عصمت وعلي خصلت        مجتبي سيـرت و حسين كمال
اي حــريــم تو احسن الـمـأمن        وي مديـح تو افضل الاعـمال
دم ز تو مي‌زنـيــم در همه دم        ياد تو مي‌كنيم در همـه حــال
اي كه يــادت نمي‌رود از يـاد
پــدر و مــادرم فــداي تو بــاد
فــاطمه زاده و عــلي حـسبــي        علــوي زاد و فـاطـمي نسبي
كــرمت شــامل رجال و نساء         حرمت مستجار شيخ وصبي
اي مـلـقــب به زيـن أب زينب        تو ســزاوار ايـنـچـنـين لـقبـي
زينبت خوانده است گرچه خدا        به خــدا زين جــد و ام وابـي
اي تــو آئـيـنه ی صفــات حـق
عـفــت تــام، عـصـمت مطلـق

خـطـبــه هــايت مبــلــغ مكتب          گــريــه‌ هايت مــروج مذهب
از تو بايد سرود در هــر روز         بر تو بايد گريست درهر شب
چه بگويم كه در رساله ی عشق        عشق فـتـوا دهد بر اين مطلب
با ادب بــا وضــو بـبــايد بــرد        نـام عـلـيـا مـحــذره ی زيـنب
وه كه نامت به وحي تمثيل است
زانـكـه نـام آور تو جبريل است

اي خــداونــد عـشـق يــا زينب         عبـد در بند عـشـق يــا زينب
گر نبود عشق تو جدا مي‌گشت         بـنــد از بـنــد عشق يا زينب

زير و رو كرده‌ايم كون ومكان         نيست مــانـند عشق يا زينب
عشق اگر عشق توست ماهمه‌ائيم         آرزومـنــد عـشــق يـا زينب
كيستي اي به عشق سنگ محك
عشق را با تو هست حــق نمك

عـقــل، مجنــون توست سيـدتي        عشق مـفـتــون توست سيدتي
مـانــدگــار است تا ابــد اســلام        ليـك مــديــون توست سيــدتي
حج و صوم وصلوه وخمس وزكات       همه مــرهــون توست سيدتي
نــه فقط كــربــلا و كـوفه وشام        كـعـبـه ممنـون توست سيدتي
هـمــه هستي خـود فــدا كــردي
دين خــود را به دين ادا كـردي
محو صبــر تو حضرت ايــوب       مات اشك تو يــوسف و يعقوب
ياد تو درضميــر جـان محفوظ        نام تـو در كـتــاب دل مكـتـوب
گرد و خاك حــريــم پاك تو را        حــور با گيـسـويش كند جـارو
توئي آنكس كه بس مصيبت ديد        شـد به ام الـمـصائبـي معروف
چه مصائب كه پير كرده تو را
بلكه از عمر سيــر كرده تو را

آنكه از بــار غــم خميـده توئي        داغ بر روي داغ ديــده تــوئي
آنكه هــم بوده مــادر دو شهيـد        هم شده مــادرش شهيــده توئي
آنكه از خـيـمـه گــاه تا گــودال        همه ی راه را دويــده تــوئــي
آنــكــه فــريــاد وا حـسـيـنـايش        از زمين بــر فلك رسيده توئي
توئي آن زن كه رفت مــردانه
كــوفــه زندان و شام ويـــرانه

توئي آن بانوئي كه فــاضله بود       بري از نقص بود و كامله بود
توئي آن بانـوئي كه در دل شب       گــرم راز و نيــاز ونافـله بود
تــوئي آن بانــوئي كه بر لب او       نه گلايه نه شكــوه نه گله بود
توئي آن بانوئي كه چــل منـزل       در اسيــري اميــر قـافـلــه بود
راه را با حسيــن كــردي طــي
تو به محمل ، حسين بر سر ني

چون كه ميرفتي اي علي رفتار       به سوي قــبــر احمد مختــار
تا حــريــم رســول اكــــرم بود       پـيـشـگــاه تــو حيــدر كــرار
هم حسن هـمرمت بدي ز يمين       هم حسين از پيت شدي زيسار
تو كجــا روي نـاقه ی عــريان       تو كجــا بين كــوچه و بـازار
خــاطــر عــاطــر تــو آزردنـد
بــزم نــامحــرمان تو را بردند

اي مهـيــن جـلــوه ی دلارائي         وي بهين اسوه ی شكـيـبـائي
ما همه ذره و تو خــورشـيدي         ما همه قـطــره و تو دريائي
اي وجودت مطاف درد وغــم         در لـقب كــعــبــه الـرزايائي
آن همه داغ ديــدي و گــفــتـي        من نـديــدم به غــيــر زيبائي
همه مبــهــوت ومـات بينش تو
آفــرين‌هــا بــر آفــريـنــش تــو

گر شود صبر با تو رو در رو          پيش پــاي تو مي‌زند زانــو
صابران را تو بــرترين اسـوه           شاكران را تو بهترين الگو
درد جــان را محبتت درمـــان           زخــم دل را ولايـتت دارو
مــا فــقــيــر تو و تو مستغـني           ما گــداي تــو؛ تو شـهـبـانو
هر چه هستيم خوب يا كه بديم
چنگ بر تار معجر تو زديــم

من كجا مدح دخت دخت رسول         ناز پرورده ی عـلي و بتــول
اي عـقـيـلــه ميان هــاشــميـان        عاجز از درك تو تمام عقــول
تا بيايم به آستــان بــوسي كـي        به من مي‌دهي تو اذن دخــول
به سر آمــد مــديـحــه و پايش         بزن از راه مهر، مْهر قبــول
(تربتم) ليك كــمـتــرم از خاك
بــاد ارواح العــالــميــن فـداك

یا که خـدا به خـلـق پـیـمـبـر نمی دهد         یا گـر دهـد پـیـمـبـر ابـتــر نمی دهـد

حتی اگر چه فیض الهی به هیچ کس         غیر از رسول سورۀ کـوثـر نمی دهد

دختر در این قـبیله تجلی کـوثر است         بیخـود خدا به فـاطمه دخـتر نمی دهد

زینب رشـیده ایست که بر شانۀ کسی         تـکـیه به غیـر شـانۀ حیـدر نمی دهـد

زینب شکوه خواهریش را درعالمین         دست کسی به غیــر بـرادر  نمی دهد

او مظهـر صفات جلالی حیـدر است         یعنی به راحتی به کسی سر نمی دهد

زینب همان کسی ست که در راه عفّتش         عـبـاس می دهـد نـخ معـجـر نمی دهد

بعد زهرا بهترین زن بین زن ها زینب است           لاف نَبود گر بگویم عین زهرا زینب است

گر بپرسی کیست استاد دبیرستان عشق           خیل شاگردان همه گـویند تنها زینب است

گر بسنجی در ترازوی عمل معیار صبر           صبر گوید قهرمان صبر دنیـا زینب است

گر مقام او بود از جمع معصومین جدا           آنکه از هرمعصیت باشد مبرّا زینب است

در ریاضی گر حساب جمع از مِنها جداست           آنکه از جمع شفاعت نیست مِنها زینب است

آن که با تیغ زبان، کار دو صد شمشیر کرد           کوه صبر و استقامت روح تقوا زینب است

آن که با ایراد نطـقی کرد مـانند عـلی           زاده مرجانه را محکوم و رسوا زینب است

آن که بهـر ما جهـاد فـی سبـیـل الله را           با اسارت می کند تفسیر و معنا زینب است

با شهامت چون اسارت گشت توأم، عقل گفت           آنکه در دنیا نظیرش نیست پـیدا زینب است

شـاعر ژولیـده می گـوید به آواز جـلـی           بین زن ها بهترین زن بعد زهرا زینب است

ای آفتاب روشنم ای همسـرم مـرو          اینگونه از مقـابل چـشــم تـرم مـرو

با تو تمام زندگیم بـوی سیب داشت          ای مـیـوه بـهشتـی پـیـغـمـبـرم مـرو

جان مـرا بگـیر خـدا حـافـظی مكن          از روبـروی دیـدۀ نـا بــاورم مــرو

تا قـول ماندن ازتو نگیرم نمی روم          ای سـایـه بـلـنـد سـرم از سـرم مرو

لطف شب عروسی دختر به مادراست          پس لااقل به خاطر این دخترم مرو

وقتش شده نگـاه به دور و برت کنی          فکری برای این همه خاکسـترت کنی

عـذر مـرا بـبــخــش، دوایـی نـداشتم          تــا مـرهـم کـبـودی چـشـم تـرت کنـی

امشب خودم برای تو نان می پزم ولی          با شـرط اینکه نـذر تب پـیکـرت کنی

مجبـور نـیستی، که بـرای دل عــلـی          یک گوشه ای نشسته و چادر سرت کنی

من قبله و تو در شرف روبه قبله ای          پس واجب است روی به این همسرت کنی

زحمت مکش خودم به حسین آب میدهم           تو بهتر است، فکری برای پرت کنی

من، زینب، حسن،همه ناراحت توایم          وقـتش شده نـگـاه به دورو بـرت کنی

خـانـۀ فـاطـمـه آنـروز تمـاشـایـی بـود        که فـضا جلـوه گر از آیت زیبایی بود

دربهاری که نسیمش نفس جبریل است        گـل نـاز دگری رو به شکـوفـایی بود

خانه ای را که خدا جلوه عصمت بخشید        در و دیـوار پُر از نقش شکیبایی بود
تا بیــایــند به تبـریک محمد  جـبـریـل        با ملائک همه درحال صف آرایی بود
به خدا چشم خدا دست خـدا وجـه خـدا        ز جگر گوشه خود گرم پذیـرایی بود
تا که قـنـداقـۀ او را به برآورد حـسـن        حالتی رفت در آنجا که تـمـاشایی بود
ساکت ازگریه نشد تاکه حسینش نگرفت        این دو را چون که ز آغاز شناسائی بود
دختری داشت در آغوش محبت زهرا        که  سـراپا هـمـه آئـیـنـۀ زیـبایی بـود
دخـتری داشت سراپـای هـمانـند عـلی        زینبی داشت که ذاتش همه زهرایی بود
پنج تن آل عـبـا در دو جهـان آقــایـنـد        وز شــرف زینبشان وارث آقایی بود
پنج معصوم به او معـرفت آموخـته اند        که ز ایمان و یقین در خور یکتایی بود
وصف او عالمه غیـر معلـم شده است        تا به این مرتـبـه اش پـایه دانـایـی بود
بود از صبـر و رضا نایبه ی خاص امام        نازم او را که به این قدر توانایی بود
کربلا صحنه عشق است و درآن صحنه عشق        هـمـت زینب نـسـتـوه تـمـاشـایـی بود
به عـلـمداری صحرای بــلا کرد قیـام        رهـبـر قـافـله عشـق به تـنـهـایی بـود
یک زن و آنهمه داغ دل و آنقدر شکیب        عقل ازاین واقعه درچنبر شیدایی بود
دیده ام کـور که شد خاک نشین ره شام        آنکه خـاک در او سرمـۀ بیـنـایی بود

نــیـمــه شب تـابـوت را برداشـتـند           بـــار غـــم بر شـانـه‌هــا بگـذاشتند

هـفـت تن، دنبـال یک پیکر، روان           وز پـی‌ آن هفت تن، هــفت آسمان

این طــرف، خیـل رُسُـل دنـبـال او           آن طــرف احـمد به اسـتـقـبـال او
ظـاهـراً تـشـیـیـع یـک پـیکر ولــی           بــاطـنــاً تـشیـیـع زهــرا و عــلــی
امشب ای مَه، مهر ورزو،خوش بتاب           تـا بـبــیـنـد پـیـش پـایــش آفــتـــاب
دو عـزیــز فـاطـمــه هـمـراه ‌شـان           مـشــعـل سـوزان‌شــان از آه‌ شـان
ابـرهــا گـریـنــد بـــر حـال عــلـی           مــی‌رود در خـــاک آمـال عــلـــی
چشم، نور از دست داده، پا، رمق           اشک، برمهتاب رویش، چون شفق
دل، همه فریاد و لب، خاموش داشت           مُرده‌ای تابوت، روی دوش داشت
آه، سرد و بغض، پنهان در گـلوی           بود با آن عـدّه، گـرم گـفت و گوی
آه آه ای همـرهــان، آهــســتـــه‌تــر           می‌بــریــد اســرار را، سر بسته‌تر
ایــن تـنِ آزرده بـاشد جــــان مــن           جـــان فـدایش، او شده قـــربان من
هـمرهان، این لیـلـۀ قـدر من است           من هلال از داغ واین بدرمن است
اشک من زین گل، شده گــلـفام ‌تر           هــســتــی‌ام را مــی‌بـرید، آرام‌تــر
وسعت اشـکم به چشم ابـر نـیـست           چاره‌ای غیر از نماز صبـر نیـست
چشم من از چرخ، پُرکوکب‌ترست           بعد ازامشب روزم از شب، شب‌ترست
زین گل من باغ رضوان نفحه داشت           مصحف من بود و هجده صفحه داشت
مــرهــمــی خـرج دل چـاکـم کنیـد           هــمـرهــان، هــمـراه او خاکم کنید

دلم تنگ است بهر ديدن روی تو مادرجان         منم زينب اسير خلـق نيكوی تو مادرجان

بـجای فـضه آوردم بَـرت آب وضويت را         كه شايد بارديگر بنگرم روي تو مادرجان

مگراين چارساله دخترت هم گشته نامحرم             نبايد چونكه بيند روي و گيسوي تو مادرجان

نمی گيری مرا در بر دگر؟ دلتنگ آغوشم             دلم خواهد نهم سر را به زانوی تو مادرجان

نگر چنديست گيسويم نگشته شانه با دستت             معطركي شود زلف من از بوی تو مادرجان

دلم خون است وديگر طاقتي براين دلم نبود             شوم كی با خبر از سر پهلوی تو مادرجان

نمی گوئی به زينب راز خاكی گشتن چادر            بگو تا كه شوم هم درد و دلجوی تو مادرجان

حسن چنديست محزون و به خود از درد ميپيچد             خبر دارد مگر از سّر ناگوی تو مادرجان

دلم خوش بود، محسن آيد و هم بازيم گردد             چه بُد جرمش كه پرپرگشته دركوي تو مادرجان

پدر با چشم مضطر حال و احوال تو می پرسد             مگردان رو ز او آيد چو رو سوي تو مادرجان

نگر بابا غريب است و تسلايش تو می باشی         بسوزد قلب او اينگونه با خوی تو مادرجان

حلالم كن اگر بهرت عصائي ناتوان بودم             دعا كن تا بميرد دخت دلجوي تو مادرجان

بود بر سا ئل اين عقده كه روزي مادرت خواند             قبولش كن شود قربان گهش كوی تومادرجان

گذشـته نیـمـه اى از شب، دریـغــا            رسـیده جـانِ شب بـر لب، دریـغا

چـراغ خـانه مولاست، خـامــوش            که شـمع انـجمن آراست خامـوش

فـغـان تا عـالـم لاهـوت مى رفـت            به روى شانه ها، تابـوت می رفت

على زین غم چنان مات ست ومبهوت            که دستـش را گرفته دست تابـوت

شگفـتا! از عـلى، بــا آن دلــیـرى            کـنـد تـابـوت زهـرا، دستـگـیـرى

به مژگان تـرش یاقـوت مى سُفـت            سرشک از دیده مى بارید ومی گفت

که اى گل نیستى تا  بـوت بــویـم            مـگـر بـوى تـو از تـابــوت بـویـم

جـدا از تـو دل، آرامـــى نــــدارد            عـــلـى بـــى تـو دلارامـى نــدارد

چنان درماتمش از خویش میرفت            که خون ازچشم غیر و خویش میرفت

کــه دیـده در دل شب، بلـبــلى را            که زیـرِ گـل نهـان سـازد گـلى را

ز بیتابى، گریبان چـاک مى کــرد            جهـانى را به زیـر خـاک مى کرد

على با دست خود، خشت لحد چید            بـسـاط مـــاتـم خود تــا ابــد چـیـد

دل خود را به غم  دمساز مى کرد            کفـن از روى زهـرا بـاز مى کرد

تو گویى ز آن رخ گردیـده نـیـلى            به رخـسار على مى خورد سیـلى!
از آن دامان خود پر لاله مى کـرد            که چون نى، بند بندش ناله میکرد

على، در خاک زهرا را نهان کرد            نهان در قطره، بحر بى کران کرد

گُل خود را به زیر گِـل نهان دیـد            بــهـار زنــدگـانى را، خـزان دیـد

شد از سوز درون، شمع مزارش            علـى بــا آب و آتــش بـود کـارش

چنان ازسوز دل، بی تاب مى شد            که شــمع هـسـتـىِ او، آب مى شـد

غـم پـروانـه اش، بی تـاب مى کـرد            على را قطره قـطره آب مى کـرد

چو بر خاک مزارش دیده میدوخت            سراپا در میان شعـله مى سـوخت

مگر او گیرد از دست خدا، دست            که دشمن بعد او، دست على بست

برعفو بی حسابت این نکته ام گواه است           گفتی که یأس ازمن، بالاترین گناه است

من غرق در گناهم مسکین و رو سیاهم           تنها توئی پناهم لا تَقــنَـطُــوا گــواه است

هرگز نمی پسندی در روی من بـبـندی           آخر کجا گریزد عبدی که بی پنــاه است

دردیده اشک سُرخم بر چــهـره رنگ زرد           مویم شده سپید و پــرونده ام سیــاه است

باز آمدم به سویت برگشته ام به کویت           این بنده ی فراری محتاج یک نگاه است

 دست از ثواب خالی پــرونده از گنه پر          پایم بود لب گـــور کارم فغان و آه است

من عهد خود شکستم من راه خویش بستم           ورنه به جانب توهر سو هزار راه است

یک یا الهی العفو؛جبران جرم یک عمر           یک شام قدر با تو،به از هزار ماه است

یک جمله با تو گفتن ذکر هزارسال است           یک لحظه بی تو بودن یک عمراشتباه است

میثم به خود نگاهی جبران این سیـاهی          یا اشگ شامگاهی یا ورد صبحگاه است

بی تو در زندگیم رنگ خدا نیست که نیست           بین عشّاق چو من بی سر و پا نیست که نیست

بـا غــم دوری تو سوخـتـه و ساخـتـه ام          اثری ازچه در این سوز و نوا نیست که نیست

نیمه شب وقت مناجات بگویم با خویش          گوئیا قلب تو، در بند رضا نیست که نیست

من گـنه کـارم و آلوده قـبول است قبول          بی محّلی ز کریمان که روا نیست که نیست

بی جهت نـاز طبیبان نکـشم چون دردم          درد یاراست و بجز وصل دوا نیست که نیست

هر کـجـا رو  زده ام آبـرویم را بـردنـد          هیچ کس غیرِ شما فکر گدا نیست که نیست

در دعا فکر گرفتاری خود بودم و بس          یاد تو در دل ما وقت دعا نیست که نیست

بـهـر درمـان گـرفـتـاری این نـوکـرهـا          چاره ای جز سفر کرب و بلا نیست که نیست

شب است و خیمه ها از تاب رفته            به پشت ابــــــــــرها مهتاب رفته

صدای پای عبــــاس است این جا              که چـشم کودکان در خواب رفته

       ***

در این سو آسمان مهتاب بار است          در آن سو آســـــمانی تار تار است

در این ســـو مادری بی تاب فـــرزند          در آن سو حرمله فکر شکار است

     ***

ربـــــاب است و دلی در خون تپیده           پر از دلـــــشوره، از هستی بریده

چـــرا می بوسد امشب حلق اصغر           بمیرم باز هـــــم کابـــــــوس دیده

       ***

شب است و گفت کم کم خواهرش را       وصّیت های زهـــــرا مـــــادرش را

ز طرز خــنده های شـــــــمر، پیداست      که امشب تیـــز کرده خنجــرش را

      ***

من و راهی که پر ســــــوز و گــــــدازه       تـــو و غــــــم های تشییع جنــازه

خــــدایا مـــی زننـــد انــــگار آن ســــو       همـــه بر پای مــرکــب نــــعل تازه

       ***

ببیـــــن آتـــــش زدی خاکـــــسترت را        تمــــاشــا کـــن نــــگاه آخـــرت را

مــــرا کشتــــی بیـــــا امشب برون آر        تو از انگشت خـــود انـــگشترت را

شب است و بـوی جـدایی ز کربلا آید          ‏  صـدای نــالـۀ زیـنـب ز نــیــنــوا آیـد

صدای خـوانـدن قـرآن ز حـنجـر اکبر          ‏  بـرای دفـعــه آخـر چـه بـا صـفـا آیـد

هنوز مـاه مدیـنـه مـحـافـظ حـرم است          ‏  ‏کـنـار خـیـمـه طـفـلان صـدای پـا آید

نشسته بانوی مظلـومـه با بـرادر خود          ‏  سخن زغربت وهجران درآن سرا آید

هرآنچه دشت هراسش همیشه، خواهد دید          ‏  ‏امـان ز لحـظـه فـردا که پــر بـلا آیـد

دوبـاره پهـلوی بشکـسته را عیان بیند          ‏  که روی خاک به صورت غم آشنا آید

هنور یـار نرفـته، چـنین پریشان است          ‏  چه می­ کـند که سـر او به نـیـزه­ ها آید